Szczegóły dotyczące objawów i leczenia przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego

Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego jest jedną z najczęstszych chorób u dojrzałych mężczyzn. Zapalenie gruczołu krokowego znacząco obniża jakość życia, stając się przyczyną zaburzeń psychosomatycznych i seksualnych. Brak wystarczających informacji o naturze tej choroby sprawia, że leczenie przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego jest zadaniem trudnym, które wymaga dużej cierpliwości zarówno od pacjenta, jak i lekarza.

Zapalenie gruczołu krokowego jest zapalną i zwyrodnieniową zmianą gruczołu krokowego.

Klasyfikacja

Amerykański Narodowy Instytut Zdrowia (NIH USA) opracował i zaproponował następującą klasyfikację przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego:

• przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego;
• przewlekłe niebakteryjne zapalenie gruczołu krokowego (z objawami zapalenia lub bez);
• przewlekłe bezobjawowe zapalenie gruczołu krokowego.

Współcześni androlodzy stosują się do tej klasyfikacji w diagnostyce i leczeniu chorób zapalnych prostaty. Ostre zapalenie gruczołu krokowego wyróżnia się osobno. Znając kategorię, do której należy zidentyfikowana patologia, lekarz będzie mógł dobrać optymalny schemat leczenia i osiągnąć znaczący sukces w leczeniu choroby.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Podział na bakteryjne i niebakteryjne przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego nie jest przypadkowy. Różne przyczyny choroby determinują taktykę leczenia i w dużej mierze wpływają na wynik choroby.

Przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego

Przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego występuje u 10-15% pacjentów. Bezpośrednią przyczyną rozwoju choroby jest przenikanie patogennej i oportunistycznej flory do gruczołu krokowego. Z definicji gruczoł krokowy jest wolny od bakterii. Infekcja gruczołu krokowego jest możliwa przez cewkę moczową, a także krwiotwórczą i limfogenną. Podczas badania najczęściej wykrywane są następujące mikroorganizmy:

• Escherichia coli (do 95%);
• Odmieniec;
• klebsiella;
• pseudomonas.

Przedstawiciele flory Gram-dodatniej (gronkowce, paciorkowce) są dość rzadkie. W niektórych przypadkach obserwuje się wzrost dwóch lub więcej mikroorganizmów (infekcja mieszana). Możliwe zakażenie patogenną florą (chlamydie, Trichomonas, gonococcus i inne).

Większość mikroorganizmów wykrytych podczas badania to przedstawiciele normalnej mikroflory. W normalnych warunkach nie szkodzą organizmowi i spokojnie egzystują na błonach śluzowych układu moczowego i przewodu pokarmowego. W określonych warunkach następuje wzrost i rozmnażanie warunkowo patogennej flory, co prowadzi do zapalenia tkanek prostaty i pojawienia się wszystkich objawów choroby.

Czynniki ryzyka rozwoju przewlekłego bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego:

• nieprzestrzeganie higieny osobistej;
• hipotermia;
• uraz narządów płciowych;
• choroby zapalne układu moczowego;
• obecność chorób przenoszonych drogą płciową.

Wszystko to prowadzi do obniżenia odporności miejscowej i ogólnej oraz naturalnego rozmnażania oportunistycznej flory prostaty. Nie jest wykluczone, że infekcja może przedostać się przez cewkę moczową w chorobach zapalnych dróg rodnych. Prawdopodobieństwo wystąpienia zapalenia gruczołu krokowego wzrasta wraz z istniejącym zapaleniem cewki moczowej, zapaleniem pęcherza moczowego, zapaleniem naczyń włosowatych.

Przewlekłe niebakteryjne zapalenie gruczołu krokowego

Istnieje kilka teorii występowania tej postaci choroby:

1. Teoria zapalenia chemicznego. . . Rzucanie moczu do gruczołu krokowego podczas oddawania moczu prowadzi do odkładania się moczanu i rozwoju stanu zapalnego. Refluks cewki moczowo-prostaty jest ułatwiony przez zwężenie cewki moczowej (zwężenie) i inne nieprawidłowości rozwojowe.
2. Teoria odporności. . . Wersja oparta na autoimmunologicznym uszkodzeniu tkanek gruczołu krokowego w wyniku ekspozycji na antygeny bakteryjne. Rozważana jest dziedziczna predyspozycja do tej postaci patologii.
3. Teoria neurogenna. . . Naruszenie unerwienia w okolicy miednicy wywołuje stagnację krwi w narządach i prowadzi do rozwoju zapalenia gruczołu krokowego.

W rozwoju niebakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego na szczególną uwagę zasługują również następujące czynniki ryzyka:

• długa siedząca praca;
• Siedzący tryb życia;
• złe nawyki;
• stres i przeciążenie emocjonalne;
• przedłużona abstynencja seksualna.

Te czynniki ryzyka wywołują rozwój zatorów w prostacie, prowadzą do naruszenia mikrokrążenia w narządach miednicy. Czynnik drobnoustrojowy odgrywa rolę tylko w początkowych stadiach rozwoju choroby. W przyszłości jego znaczenie maleje, a na pierwszy plan wysuwają się procesy autoimmunologiczne i zaburzenia troficzne w tkankach gruczołu krokowego.

Według statystyk 85-90% mężczyzn ma niebakteryjne przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego (niezwiązane bezpośrednio z zakażeniem bakteriami chorobotwórczymi lub oportunistycznymi).

Objawy

Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego występuje głównie u mężczyzn w wieku 25-40 lat. Wraz z wiekiem zwiększa się prawdopodobieństwo rozwoju choroby. W starszym wieku zapalenie gruczołu krokowego często łączy się z gruczolakiem - łagodnym guzem prostaty.

Objawy przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego:

• tępy ból w dolnej części brzucha;
• napromienianie bólu okolicy pachwiny, moszny, krocza, dolnej części pleców, kości krzyżowej;
• zwiększony dyskomfort podczas stosunku i podczas wypróżnień.

Zaburzenia oddawania moczu są bardzo charakterystyczne:

• częste oddawanie moczu;
• wydalanie moczu w małych porcjach;
• uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza;
• pojawienie się lub nasilenie bólu podczas oddawania moczu;
• powolny i przerywany strumień moczu.

Ten ostatni objaw jest charakterystyczny dla gruczolaka prostaty, który często występuje na tle przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego.

Przy długim przebiegu choroby występują zaburzenia w sferze seksualnej:

• zmniejszone libido;
• pogorszenie erekcji;
• skrócenie czasu trwania stosunku;
• przedwczesny wytrysk;
• ciągnące bóle w podbrzuszu po wytrysku;
• brak samoistnej porannej erekcji.

Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego jest jedną z głównych przyczyn zaburzeń erekcji, w których mężczyzna nie może osiągnąć i utrzymać erekcji wystarczającej do odbycia pełnego stosunku płciowego. Taki stan znacząco zakłóca bieg życia, może powodować depresję i inne zaburzenia psychoemocjonalne.

Przewlekłe bezobjawowe zapalenie gruczołu krokowego występuje bez objawów klinicznych. Choroba jest wykryta przypadkowo podczas badania przez urologa. Pomimo braku objawów zapalenie gruczołu krokowego może prowadzić do poważnych powikłań, zaburzeń erekcji i innych problemów zdrowotnych.

Komplikacje

Rozpoczęte zapalenie gruczołu krokowego wywołuje rozwój takich warunków:

• ropień prostaty;
• zapalenie pęcherza i odmiedniczkowe zapalenie nerek (zapalenie pęcherza i nerek);
• zapalenie pęcherzyków (zapalenie pęcherzyków nasiennych);
• zaburzenia erekcji;
• bezpłodność.

Im wcześniej choroba zostanie wykryta i rozpocznie się leczenie, tym większe są szanse na pomyślny wynik choroby.

Diagnostyka

Do wykrywania przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego stosuje się następujące metody:

Badanie przez urologa

Podczas osobistej wizyty lekarz koncentruje się na dolegliwościach pacjenta. Bada się zewnętrzne narządy płciowe i wykonuje cyfrowe badanie prostaty przez odbyt. Podczas badania palpacyjnego lekarz ocenia wielkość i kształt gruczołu. W przypadku przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego narząd zostanie nieznacznie powiększony. Zabieg połączony jest z pobraniem wydzieliny gruczołu krokowego do badania mikrobiologicznego.

Próbka czteroszybowa

Główna metoda, która pozwala zidentyfikować proces zapalny w prostacie i odróżnić go od innych chorób. Zbieranie materiału odbywa się w kilku etapach. Rano, po 5-6 godzinach powstrzymywania się od chodzenia do toalety, mężczyzna oddaje mocz w dwóch słoikach - na pierwszą (początkową) i drugą (środkową) porcję moczu. W pierwszej części zawartość cewki moczowej jest wypłukiwana, w drugiej - pęcherz. Trzecia porcja moczu jest pobierana po masażu prostaty i pozwala ocenić stan gruczołu krokowego. Sekret gruczołu krokowego jest zbierany oddzielnie do hodowli bakteriologicznej.

W analizie moczu ocenia się dwa parametry: liczbę leukocytów i erytrocytów. W przypadku choroby prostaty liczba białych krwinek wzrasta w trzeciej części moczu. Zwykle ich liczba w polu widzenia nie przekracza 10.

Badanie mikrobiologiczne

Podczas przeprowadzania testu trzyszybowego ocenia się nie tylko liczbę leukocytów, ale także pobiera się materiał do zaszczepienia bakteriologicznego. Jeśli podejrzewasz przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego, lekarzowi szczególnie zależy na trzeciej porcji moczu. Na podstawie wyników badania lekarz może zidentyfikować przyczynę choroby i wybrać optymalną antybiotykoterapię.

Identyfikacja bakterii oportunistycznych w mianie powyżej 10 ma wartość diagnostyczną.³CFU / ml lub wykrycie jednoznacznie chorobotwórczych mikroorganizmów w dowolnej ilości.

Bakteriologiczna kultura wydzielania gruczołu krokowego

Wysiew bakteriologiczny płynu prostaty pozwala ocenić charakter procesu (zakaźny lub nie) i określić rodzaj patogenu.

Przed pobraniem trzeciej porcji moczu podczas masażu prostaty lekarz pobiera wydzielaną wydzielinę do badania bakteriologicznego. Uzyskany wynik pozwala również na ustalenie diagnozy i taktyki leczenia.

Kryteria diagnostyczne przewlekłego bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego:

• Wykrywanie mikroorganizmów oportunistycznych w trzeciej porcji wydzieliny moczu lub gruczołu krokowego przy mianie powyżej 10³CFU / ml.
• Wykrywanie bakterii oportunistycznych w trzeciej porcji moczu lub gruczołu krokowego, których liczba jest istotnie (10-krotnie) większa niż w drugiej porcji moczu.
• Identyfikacja drobnoustrojów chorobotwórczych w trzeciej części wydzieliny moczu lub gruczołu krokowego.

Ultradźwięk

Badanie ultrasonograficzne pozwala ocenić wielkość narządu i zidentyfikować współistniejącą patologię. Często przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego łączy się z gruczolakiem prostaty - łagodnym guzem.

Zasady leczenia

Celem terapii przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego jest wyeliminowanie procesu zapalnego, aktywacja przepływu krwi i poprawa odżywiania narządów. W przypadku wykrycia drobnoustrojów chorobotwórczych lub oportunistycznych w wysokim mianie są one eliminowane. Szczególną uwagę zwraca się na korektę trybu życia i stymulację mechanizmów obronnych organizmu.

Farmakoterapia

W leczeniu przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego stosuje się następujące leki:

• Leki przeciwbakteryjne dobierane są z uwzględnieniem zidentyfikowanego patogenu.
• Leki przeciwzapalne zmniejszające stan zapalny i łagodzące ból.
• Środki ułatwiające oddawanie moczu (alfa-blokery, które rozluźniają mięśnie cewki moczowej i stymulują odpływ moczu).
• Środki zwiększające przepływ krwi w narządach miednicy.

Wybór antybiotyku będzie zależał od zidentyfikowanego patogenu. Przy wyborze leku należy wziąć pod uwagę jego zdolność przenikania przez barierę hematoprostatyczną i kumulowania się w tkankach gruczołu krokowego. Warunki te spełnia grupa fluorochinolonów. Makrolidy i tetracykliny są również stosowane w leczeniu przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego.

Zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Urologicznego, przebieg terapii przeciwbakteryjnej powinien wynosić co najmniej 2 tygodnie od postawienia wstępnej diagnozy.

Po otrzymaniu wyników badań bakteriologicznych i potwierdzeniu bakteryjnego charakteru choroby leczenie trwa do 4-6 tygodni. Takie podejście pozwala nie tylko pozbyć się czynnika wywołującego chorobę, ale także zapobiec nawrotom zapalenia gruczołu krokowego.

Niestety antybiotykoterapia nie zawsze jest skuteczna. Wiele mikroorganizmów z powodzeniem żyje w sekrecie prostaty przez długi czas i nabywa oporność na antybiotyki. Bakterie tworzą specjalne biofilmy i tworzą kolonie mikroorganizmów pokryte złożoną strukturą polisacharydów. Większość leków przeciwbakteryjnych nie jest w stanie przeniknąć przez tę barierę biologiczną, co znacznie obniża skuteczność terapii. Problemu tego można uniknąć stosując nowoczesne antybiotyki, które mogą nie tylko wnikać w tkankę gruczołu krokowego i nagrzewać się w nim, ale także przenikać przez biofilmy i infekować bakterie będące pod tak poważną ochroną.

Terapia nielekowa

Wśród zabiegów nielekowych szczególną uwagę zwraca się na masaż prostaty. Zabieg stymuluje ukrwienie gruczołu krokowego, likwiduje przekrwienie i ułatwia wydalanie wydzielin. Połączenie masażu i długotrwałego stosowania leków przeciwbakteryjnych to główny sposób na uwolnienie mężczyzny od przykrych objawów przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego.

Fizjoterapeutyczne metody oddziaływania są stosowane w leczeniu przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego wraz z efektami leczniczymi. Dobry efekt widać po zastosowaniu ultradźwięków, wiązki laserowej, fal radiowych i elektromiostymulacji. Masaż falą uderzeniową prostaty (UHM) jest bardzo popularny. Fizjoterapia jest szczególnie wskazana w przypadku zaburzeń erekcji jako jednego z powikłań zapalenia gruczołu krokowego.

Szczególną uwagę zwraca się na dietę w leczeniu zapalenia gruczołu krokowego. Z diety należy wykluczyć następujące produkty:

• alkohol;
• pikantne, pikantne jedzenie;
• smażone i tłuste potrawy (w tym tłuste mięso i ryby).

Spożycie soli jest ograniczone do 5 g dziennie. Pierwszeństwo mają świeże warzywa i owoce, zioła. Zalecane jest gotowanie na parze.

Spożywanie diety przyspieszy powrót do zdrowia, wzmocni odporność i pomoże organizmowi radzić sobie ze stresem wywołanym antybiotykami podczas leczenia choroby.

etnoscience

Nie wszyscy mężczyźni udają się do lekarza, gdy pojawiają się objawy zapalenia gruczołu krokowego. Często mężczyźni wolą być leczeni metodami ludowymi, korzystając z bazy wiedzy z licznych forów, opierając się na radach znajomych, krewnych i sąsiadów. Zaniedbanie własnego zdrowia, odrzucenie racjonalnej antybiotykoterapii i innych tradycyjnych metod ekspozycji grozi wystąpieniem powikłań i pogorszeniem stanu ogólnego. Zapalenie gruczołu krokowego nieleczone w czasie może powodować zaburzenia erekcji. Czy warto ryzykować, jeśli uda Ci się na czas zgłosić się do lekarza i rozwiązać problem przy minimalnych stratach?

Oczywiście wśród metod medycyny tradycyjnej są pewne aspekty, które zasługują na szczególną uwagę. Współczesna urologia uznaje skuteczność wielu ziół w leczeniu przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego. Eksperci zalecają preparaty ziołowe na bazie następujących składników:

• olej z pestek dyni;
• zimozielony okrągłolistny;
• pietruszka ogrodowa;
• Dziurawiec perforatum;
• nawłoć kanadyjska;
• korzeń lukrecji;
• echinacea.

Pojedynczo lub łącznie, składniki te stymulują przepływ krwi w narządach miednicy, eliminują przekrwienie i stymulują układ odpornościowy.

Fitopreparaty nie uwolnią organizmu od patogennych bakterii, ale pomogą usunąć objawy choroby.

W połączeniu z lekami przeciwbakteryjnymi i masażem prostaty preparaty ziołowe znacznie poprawiają ogólną kondycję i przyspieszają regenerację.

Zapobieganie

Poniższe zalecenia pomogą zmniejszyć ryzyko rozwoju przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego:

1. Nie należy dopuszczać do hipotermii całego ciała i okolic narządów płciowych, miednicy i kończyn dolnych. W zimnych porach roku warto nosić bieliznę termoaktywną.
2. Konieczne jest przestrzeganie zasad higieny intymnej oraz stosowanie prezerwatyw w celu ochrony przed chorobami przenoszonymi drogą płciową. Najlepszym sposobem zapobiegania infekcji będzie odrzucenie przypadkowego seksu.
3. Należy zwracać uwagę na swoje zdrowie i terminowo leczyć wszelkie choroby okolicy narządów płciowych.
4. Nie będzie zbędne przestrzeganie diety (rezygnacja z potraw pikantnych, smażonych i tłustych), a także utrzymywanie ciała w dobrej kondycji (uprawianie sportu, fitness, spacery).

Wszystkim mężczyznom powyżej 30 roku życia zaleca się regularne badania urologa (przynajmniej raz w roku). Jeśli wystąpią jakiekolwiek nieprzyjemne objawy, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem.

FAQ

Czy można wyleczyć przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego?

Wbrew powszechnemu przekonaniu przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego można skutecznie leczyć. Jeśli zastosujesz się do wszystkich zaleceń lekarza, możesz pozbyć się nieprzyjemnych objawów zapalenia gruczołu krokowego i znacznie poprawić jakość życia.

Czy przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego może przebiegać bezobjawowo?

Tak, ten wariant choroby jest wykrywany dopiero po zbadaniu przez urologa.

Czy przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego u partnera jest niebezpieczne dla kobiety?

Infekcje przenoszone drogą płciową są często przyczyną przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego. Jeśli zostanie zidentyfikowany czynnik chorobotwórczy, oboje partnerzy muszą przejść leczenie. W przeciwnym razie istnieje ryzyko infekcji, a skuteczność terapii jest zmniejszona z powodu nawrotów choroby.

Czy można uprawiać seks z przewlekłym zapaleniem gruczołu krokowego?

Tak, jeśli pozwala na to ogólny stan i nie ma problemów w sferze seksualnej (zaburzenia erekcji).

Czy można począć dziecko z przewlekłym zapaleniem gruczołu krokowego?

Tak, jeśli zachowana jest funkcja prostaty, a jej tajemnica jest w pełni rozwinięta. Przed poczęciem dziecka zaleca się wykonanie badania i leczenia przez urologa. Infekcja, która spowodowała rozwój zapalenia gruczołu krokowego, jest łatwo przenoszona na kobietę. Infekcja wewnątrzmaciczna płodu może powodować nieprawidłowości rozwojowe i przerwanie ciąży.

Jak przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego wpływa na potencję?

Przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego grozi wystąpieniem zaburzeń erekcji. Przy takiej patologii następuje spadek libido, zmniejsza się częstotliwość i siła erekcji, orgazmy stają się bolesne. W zaawansowanych przypadkach aktywność seksualna staje się niemożliwa.

Czy przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego można wyleczyć bez antybiotyków?

Terapia antybiotykowa jest uważana za jedną z kluczowych metod leczenia przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego. W większości przypadków nie da się poradzić sobie z chorobą bez antybiotyków.

Czy przewlekłe zapalenie gruczołu krokowego można wyleczyć środkami ludowymi?

Samo pozbycie się przewlekłego zapalenia gruczołu krokowego za pomocą tradycyjnej medycyny nie zadziała. Aby osiągnąć optymalny efekt, przeprowadza się kompleksowe leczenie przy użyciu antybiotyków, preparatów ziołowych, leków przeciwzapalnych i metod fizjoterapeutycznych.